Jack Johnson, właściwie John Arthur Johnson, urodził się 31 marca 1878 r. w Galveston stanie Teksas, a zmarł 10 czerwca 1946 w Raleigh. Był Mistrzem Świata w wadze ciężkiej w latach 1908-1915. Jako pierwszy złamał barierę rasową w boksie, stając się pierwszym czarnoskórym mistrzem wagi ciężkiej. Uznawany za jednego z najwybitniejszych mistrzów wagi ciężkiej w historii.
Spis treści
Kluczowe informacje o Jacku Johnsonie
Przydomek ringowy: „Galveston Giant”, „Little Arthur”
Warunki fizyczne:
- Wzrost: 187 cm
- Zasięg ramion: 188 cm
- Waga: 77 kg – 110 kg
Bilans walk:
- Łącznie: 102
- Wygrane: 71 (40 KO)
- Przegrane: 12 (6 KO)
- Remisy: 9
Wczesne życie i początki kariery
Jack Johnson urodził się w biednej rodzinie, dlatego szybko musiał podjąć pracę zarobkową i opuścić dom rodzinny. W wieku 16 lat zetknął się z boksem i od razu objawił się jako wielki talent. Od 19 roku życia startował jako bokser zawodowy. Obdarzony dobrymi warunkami fizycznymi i naturalną siłą fizyczną zgłębiał technikę boksu, szczególnie obrony. Przełomowy w jego karierze był rok 1903, kiedy zdobył tytuł „Kolorowego Mistrza Świata” wagi ciężkiej (w owym czasie funkcjonowała niesławna bariera rasowa) pokonując Eda „Denver” Martina w 20 rundach. W tym samym roku dwukrotnie obronił ten tytuł w pojedynkach z Samem McVey (również 20-rundowych).
Przełomowa walka o tytuł mistrza świata
Przez kilka następnych lat pokonał wielu dobrych bokserów, jednak z powodu wspomnianych uprzedzeń rasowych nie miał szansy na walkę o tytuł mistrza świata na terenie USA. Udało mu się to dopiero w roku 1908, kiedy ówczesny czempion Tommy Burns odbywał światowe tournée. Skuszony wysokim honorarium stanął do walki z Johnsonem.
Walka odbyła się 26 grudnia 1908 roku w Sydney w Australii. Jack Johnson, będąc znacznie silniejszym i lepszym bokserem od mistrza, odgrywał się za wszystkie upokorzenia, które go dotychczas spotykały z premedytacją, przedłużając walkę i bezlitośnie maltretując Burnsa. Dopiero w 14. rundzie policja przerwała walkę, a sędzia ogłosił zwycięstwo Johnsona.
Kontrowersje i dalsza kariera
Walka z Stanleyem Ketchelem
W Stanach Zjednoczonych rozpaczliwie szukano białego boksera, który mógłby uratować honor białej rasy, jednak Johnson bez trudu udowadniał swoją wyższość nad najlepszymi pięściarzami. Najgłośniejszym stał się jego pojedynek ze Stanleyem Ketchelem, do którego doszło 16 października 1909 roku w Colma (Kalifornia).
Stanley Ketchel był wówczas najlepszym bokserem wagi średniej. Różnica warunków fizycznych (Ketchel: wzrost 173 cm, waga 77,2 kg; Johnson: wzrost 186.5 cm, waga 93,2 kg) dawała tak olbrzymią przewagę Johnsonowi, że musiał on obiecać, że nie będzie dążył do znokautowania swojego rywala. Walkę zakontraktowano na 25 rund jako „no decision”. Jack Johnson nie mógł jednak dotrzymać swojej obietnicy; kiedy w 12. rundzie Ketchel posłał go na deski, zrozumiał, że musi znokautować, jeśli sam nie chce być znokautowany i chwilę później zakończył walkę.
Pojedynek z Jamesem J. Jeffriesem
W owym czasie znaleziono już tego, który miał odebrać Johnsonowi mistrzowski tytuł, był nim James J. Jeffries, pięściarz legenda, który jako niepokonany mistrz wagi ciężkiej wycofał się w 1904 roku. Teraz miał on jednak olbrzymią nadwagę i musiał doprowadzić się do odpowiedniej formy. Do walki doszło dopiero 4 lipca 1910 roku w Reno (Nevada) w obecności 42000 widzów; po raz pierwszy użyto wówczas terminu „walka stulecia„. Jeffries, który w krótkim czasie zrzucił aż 41 kg, nie był w stanie dorównać Johnsonowi, został przez niego łatwo pokonany. Również i tym razem czempion bezlitośnie wydrwił i zmasakrował swojego rywala, co stało się przyczyną poważnych zamieszek na tle rasowym.
Problemy prawne i emigracja
Ucieczka z kraju
Nie mogąc uporać się z Johnsonem na ringu sięgnięto po inne metody – został oskarżony o naruszenie tzw. ustawy Manna (Johnson ożenił się z byłą prostytutką, w dodatku białą) i zmuszony do ucieczki z kraju. Stoczył wiele walk w Europie, potem w Argentynie.
5 kwietnia 1915 roku w Hawanie stanął do walki z kolejną „białą nadzieją” Jessem Willardem i został pokonany przez nokaut w 26. rundzie (walka była zakontraktowana na 45 rund, oglądało ją 30000 widzów). Był to najdłuższy w historii pojedynek o mistrzostwo świata wagi ciężkiej.
Powrót do USA i dalsze życie
Ostatecznie w 1920 r. wrócił do USA, gdzie spędził rok w więzieniu za wspomniane wcześniej oskarżenia. Po wyjściu na wolność dążył do spotkania się na ringu z nowym mistrzem Jackiem Dempseyem, lecz do tej walki nigdy nie doszło.
Jack Johnson boksował zawodowo aż do 1928 roku, a przez kolejne 5 lat toczył jeszcze regularnie walki pokazowe. Ostatnią pokazówkę dał w 1945 roku w Nowym Jorku w wieku 67 lat.
Zginął 10 czerwca 1946 roku, rozbijając prowadzony przez siebie samochód.
Został wpisany do International Boxing Hall of Fame, oraz World Boxing Hall of Fame. Znalazł się również na liście 100 najwybitniejszych Afroamerykanów opublikowanej przez Molefi’ego Kete Asante. Wielu znawców boksu uważa, że Jack Johnson obok Joe Louisa to najlepszy pięściarz wagi ciężkiej pierwszej połowy XX wieku, lecz w czasie segregacji rasowej nie miał wielu szans na pokazanie w pełni swoich możliwości bokserskich. Nie pomogły mu także wątpliwe powiązania ze światem przestępczym, co sprawiło, że z powodu oskarżeń, przez wiele lat musiał boksować na emigracji.
Nazywam się Krzysztof Borowik. W 2009 r. wpadłem na pomysł stworzenia strony, która skupiałaby wszystkich najwybitniejszych bokserów w historii. Sportem interesowałem się od zawsze, również boksem, jednak w o wiele mniejszym wymiarze. Boks pokochałem po obejrzeniu filmu „Ali”, zacząłem wgłębiać się w historię boksu i jego najwybitniejszych przedstawicieli. Po kolei poznawałem wybitnych pięściarzy, od początku istnienia boksu zawodowego. Zachwyciłem się nimi i ich walkami do tego stopnia, że postanowiłem stworzyć bloga poświęconą właśnie nim.
Dodaj komentarz