Joe Calzaghe (Joseph William Calzaghe) ur. 23 marca 1972 r. w Londynie, Walijczyk. Mistrz Świata w wadze super średniej w latach 1997-2008. W latach tych zdobył wszystkie pasy mistrzowskie (WBO, WBA, WBC, IBF). Na emeryturę przeszedł jako niepokonany w 46 walkach. Tytułu mistrza świata bronił 21-krotnie. Jedyny niekwestionowany mistrz świata w wadze super średniej. Jeden z najlepszych bokserów ostatniego 20-lecia bez podziału na kategorie wagowe.
Spis treści
Kluczowe informacje o Joe Calzaghe
Przydomek ringowy: Pride of Wales, Italian Dragon
Warunki fizyczne:
- Wzrost: 180 cm
- Zasięg ramion: 185 cm
- Waga: 75 kg – 79 kg
Bilans walk:
- Łącznie: 46
- Wygrane: 46 (32 KO)
- Przegrane: 0
- Remisy: 0
Trenerzy:
- Enzo Calzaghe
Początek kariery zawodowej
Joe Calzaghe urodził się w Walijsko-Włoskiej rodzinie w Anglii. Ojciec Joe pochodził z Sardynii, a matka była Walijką. W wieku dwóch lat przeniósł się z rodziną na stałe do Walii i tam uczęszczał do szkoły. Boksem zainteresował się już w wieku 9 lat. Od najmłodszych lat zwyciężał szkolne turnieje bokserskie. Jako bokser amatorski zdobył trzy tytuły Mistrza Wielkiej Brytanii w latach 1991-1993. Amatorski zapis Joe Calzaghe wynosi 120 walk w tym 110 zwycięstw.
Na ringach zawodowych Calzaghe zadebiutował 1 października 1993 roku na gali w Cardiff, gdzie główną walka wieczoru było starcie Lennoxa Lewisa z Frankiem Bruno. Debiut był bardzo udany, bo Joe wygrał już w pierwszej rundzie. Następne osiem walk wygrał również przed czasem, w tym 6 w pierwszej rundzie. Z walki na walkę Joe Calzaghe zyskiwał uznanie i pnął się w rankingach bokserskich. W październiku 1995 r. zdobył w walce ze Stephenem Wilsonem wakujący tytuł Mistrz Wspólnoty Brytyjskiej w wadze super średniej. W 1996 r. Joe Calzaghe zmienił menadżera na Franka Worrena. W tym roku stoczył m.in. walkę w obronie tytułu z Markiem Delaneyem, z którym wygrał przed czasem w piątej rundzie.
Zdobycie mistrzostwa
Po kolejnych łatwo wygranych pojedynkach Joe Calzaghe dostał szansę walki o wakujący pas WBO z bardzo dobrym pięściarzem Chrisem Eubankiem. Walka odbyła się 11 października 1997 r. w Sheffield. Eubank posiadał już ten pas w kategorii średniej i super średniej. Bilans też miał imponujący 45-2-2. Zapowiadała się ciekawa walka, już w pierwszej rundzie Joe Calzaghe posłał swego rywala na deski. Jednak ten zdołał się pozbierać i do końca walki skutecznie odpierał ataki Joe, ale to nie wystarczyło i to Calzaghe wygrał jednogłośnie na punkty.
Czas panowania
W 1998 r. „Duma Walii” dwukrotnie bronił pasa w walkach z Branko Sobotem i Juanem Carlosem Gimenezem Ferreyrą. W kolejnym roku także dwukrotnie bronił tytułu, pokonując w jednej z nich byłego mistrza Robina Reida. W roku 2000 na drodze Joe Calzaghe stanęli; David Starie, Omar Sheika oraz były mistrz WBC, Richie Woodhall. W następnym roku pokonał łatwo dwóch kolejnych pretendentów. W 2002 r. pokonał m.in. byłego mistrza Charlesa Brewera. W jedynej walce w 2003 r. z Byronem Mitchellem, Joe zaliczył pierwszy nokdaun w swojej karierze, lecz tylko go to rozochociło bo wstał i zakończył walkę jeszcze w tej samej rundzie. W latach 2004-2005, 4-krotnie bronił tytułu Mistrza Świata WBO kategorii super średniej i również raz wylądował na deskach. Było to w pojedynku z Egipcjaninem Kabaryem Salemem, który to nieoczekiwanie stawił dużo oporu dla Calzaghe. Obydwaj pięściarze byli liczeni i obydwom został odebrany punkt za uderzenie głową. Joe Calzaghe wygrał to starcie jednogłośnie na punkty.
Calzaghe vs Jeff Lacy
Czwartego marca 2006 r. Joe Calzaghe po raz pierwszy w swojej karierze stoczył unifikacyjną walkę o pas IBF. Jego właścicielem był Amerykański czempion Jeff Lacy, który wcześniej miał na koncie również pas WBC. Nie było zdecydowanego faworyta, ale już od pierwszych rund pojedynek kontrolował Joe Calzaghe, wygrywając wszystkie rundy mimo odjętego punktu za uderzenie głową. Po tym pojedynku wzbudził uznanie także w USA, gdzie był mało znany. Pasa WBO i IBF bronił tylko w jednej walce z Sakio Biką. W 2007 roku Joe musiał wybrać dla której organizacji bokserskiej ma walczyć. Federacja IBF chciała walkę z Robertem Stieglitzem, ale Calzaghe wybrał pretendenta WBO Petera Manfredo Jr, tym samym pozbawiając się pasa IBF.
Calzaghe vs Mikkel Kessler
W październiku 2008 r. doszło do kolejnej unifikacyjnej walki, tym razem z niepokonanym Mikkelem Kesslerem. Stawką były aż trzy pasy; WBC, WBA i WBO oraz miano najlepszego boksera kategorii super średniej. W tym emocjonującym pojedynku „Pride of Wales” nie uzyskał jakieś wyraźnej przewagi, ale taką która wystarczyła mu na wygranie pojedynku na punkty. Joe Calzaghemu nadano miano niekwestionowanego mistrza świata w kategorii super średniej. To była jego 21 obrona, co oznaczało pobicie w tym aspekcie Bernarda Hopkinsa i Larry’ego Holmesa. Tylko sam Joe Louis i Dariusz Michalczewski mieli więcej obron tytułu na koncie.
Calzaghe vs Hopkins
Pod koniec kariery Joe Calzaghe postanowił zawojować Amerykę, gdyż mimo swego spektakularnego dorobku bokserskiego nie był tam tak znany i ceniony przez kibiców w USA jak w Europie. Miała to zmienić walka z wieloletnim królem wagi średniej, Bernardem Hopkinsem. Pojedynek ten odbył się 19 kwietnia 2008 r. w Las Vegas. Stawką starcia nie był żaden tytuł, ale ogromny prestiż i oczywiście pieniądze, a sam walka odbyła się w kategorii półciężkiej. Pojedynek był wyrównany i zacięty i trudno było wskazać zdecydowanego zwycięzcę. Jednak Joe Calzaghe wyprowadził więcej ciosów i to zapewne przechyliło szalę zwycięstwa na jego korzyść, zwyciężając Hopkinsa niejednogłośnie na punkty. Magazyn The Ring nadał mu tytuł najlepszego boksera wagi półciężkiej.
Joe Calzaghe vs Roy Jones jr.
Tego samego roku 8 października, Joe Calzaghe stanął naprzeciwko kolejnej walczącej legendzie amerykańskiego boksu, którą był Roy Jones jr. Po pokonaniu Hopkinsa, Calzaghe stał popularny i ceniony przez kibiców w USA, co przyczyniło się do dużego zainteresowania walką mimo że Roy Jones jr. najlepsze lata miał już za sobą. Początek walki należał do Jonesa, który w pierwszej rundzie posłał krótkim prawym Joe na deski. Ten jednak pozbierał się i po trzech pierwszych rundach, które należały do Roya Jonesa, zaczął uzyskiwać przewagę. Obaj bokserzy często opuszczali ręce dając popis swoich umiejętności i refleksu, często unikając ciosów jedynie balansami tułowia. Ale z biegiem rund to Calzaghe robił z Jonesem to co ten przez lata z innymi pięściarzami. Zaczął wręcz ośmieszać Jonesa, ten próbował się odgryzać, ale Calzaghe był szybszy i celniejszy, a do tego rzadziej dawał się trafiać. Po tym jak w 8 rundzie Roy Jones jr. doznał kontuzji oka, istniał na ringu już głównie Joe Calzaghe, który zwyciężył zdecydowanie na punkty.
Odejście z boksu jako niepokonany
W lutym 2009 r. Joe Calzaghe w glorii chwały oświadczył, że przechodzi na bokserską emeryturę. Odszedł z ringu jako niepokonany, z 46 walkami na koncie, i jest jednym z nielicznych niepokonanych mistrzów w historii. Przez większość kariery walczył w Europie przez co nie był tak znany i popularny w USA. W 2008 r. został odznaczony Orderem Imperium Brytyjskiego. Obecnie ma własną grupę promotorską „Calzaghe Promotions”. W 2007 r. został uznany za „Sportowca roku” przez BBC, jako dopiero drugi Walijczyk w historii.
Nazywam się Krzysztof Borowik. W 2009 r. wpadłem na pomysł stworzenia strony, która skupiałaby wszystkich najwybitniejszych bokserów w historii. Sportem interesowałem się od zawsze, również boksem, jednak w o wiele mniejszym wymiarze. Boks pokochałem po obejrzeniu filmu „Ali”, zacząłem wgłębiać się w historię boksu i jego najwybitniejszych przedstawicieli. Po kolei poznawałem wybitnych pięściarzy, od początku istnienia boksu zawodowego. Zachwyciłem się nimi i ich walkami do tego stopnia, że postanowiłem stworzyć bloga poświęconą właśnie nim.
Dodaj komentarz