Julio Cesar Chavez Gonzalez. Urodzony 12 lipca 1962 r. w Ciudad Obregon SON Mexico. Mistrz świata w 3 kategoriach wagowych; w wadze junior lekkiej w latach 1984-1987, w wadze lekkiej w latach 1987-1989, w wadze junior półśredniej w latach 1989-1994, oraz 1994-1996. Jego kariera trwała aż 25 lat! W latach swoich największych sukcesów był uznawany za najlepszego boksera bez podziału na kategorie wagowe.
Spis treści
Kluczowe informacje o Julio Cesar Chavez Gonzalez
Przydomek ringowy: „J.C”
Warunki fizyczne:
- Wzrost: 171 cm
- Zasięg ramion: 173 cm
- Waga: 53-69 kg
Bilans walk:
- Łącznie: 115
- Wygrane: 107 (86 KO)
- Przegrane: 6
- Remisy: 2
Trenerzy:
- Christobal Rosas
- Emanuel Steward
Droga na szczyt
Julio Cesar Chavez dorastał w ubogiej rodzinie z licznym rodzeństwem; miał pięć sióstr i czterech braci, a jego ojciec pracował na kolei. Karierę bokserską zaczął w wieku 16 lat, i po 14 zwycięstwach na ringach amatorskich na turnieju w Meksyku doznał pierwszej i jak się okazało jedynej porażki, gdyż rok później w wieku 17 lat przeszedł na zawodowstwo.
Julio Cesar Chavez zadebiutował 5 lutego 1980 roku. Debiut nie był łatwy gdyż pierwszy werdykt był na niekorzyść Chaveza, który znokautował rywala po gongu, jednak decyzja został zmieniona gdyż uznano, że cios padł jednak równo z gongiem. Przez pierwsze lata Chavez walczył średnio raz w miesiącu z mało wymagającymi rywalami i większość pojedynków kończył szybko przed czasem. Do końca 1983 roku na koncie miał stoczonych 41 wygranych walk w tym 36 przed czasem.
Zdobycie mistrzostwa
13 września 1984 roku przyszedł czas na walkę o pas mistrzowski, a dokładniej vakujący pas WBC kategorii junior lekkiej lub jak kto woli super piórkowe. Przeciwnikiem Chaveza był Mario Martinez, z którym uporał się z 8 rundzie starcia zdobywając swój pierwszy i jak się później okazało nieostatni tytuł mistrza świata.
W dniu 19 kwietnia 1985 r, Julio Cesar Chavez obronił swój tytuł w walce z Rubenem Castillo pokonując go w szóstej rundzie. W czerwcu znokautował w drugiej rundzie przyszłego mistrza Rogera Mayweathera. W następnych obronach pokonał m.in. Rocky’ego Lockridge (także przyszłego mistrza) a sama walka odbyła się w Monte Carlo w Monako, a także byłego mistrza Juana La Porte. Dziewiątą i ostatnią obroną pasa w tej kategorii wagowej było starcie z Danilo Cabrerą, które wyjątkowo trwało pełnych 12 rund. Po tej walce Julio Cesar Chavez postanowił przenieść się o kategorię wyżej, czyli do wagi lekkiej.
Zmiana kategorii
Po przejściu do wagi lekkiej, 21 listopada 1987 r. walczył od razu o pas mistrzowski WBA, którego posiadaczem był Edvin Rosario. Przed tą walka napięcie rosło, obaj pięściarze na konferencjach prasowych nie szczędzili nie miłych słów względem siebie. Rosario odgrażał się że wyśle Chaveza z powrotem do Meksyku w trumnie. Walka była zacięta, jednak Cesar zadawał o wiele więcej celnych ciosów i ostatecznie wygrał pojedynek przez TKO w 11 rundzie. Media ogłosiły Chaveza nowym wielkim mistrzem boksu.
W dniu 16 kwietnia 1988 r., w pierwszej obronie pasa Julio Cesar Chavez pokonał Rodolfo Aguilara w szóstej rundzie przez nokaut techniczny. We wrześniu dorzucił pas WBC pokonując Jose Luisa Ramireza. Walka została przerwana w 11 rundzie powodu kontuzji Chaveza, której doznał przez zderzenie się głową z Ramirezem. Na kartach sędziowskich prowadził Chavez i to on wygrał walkę. W 1989 r. obronił tytuł pokonując przyszłego mistrza Sammy’ego Fuentesa, a także swego niepokonanego rodaka Alberto de las Mercedes Cortesa.
W marcu 1990 r. stoczył pasjonujący pojedynek z Meldrick Taylorem, posiadaczem pasa IBF. Ostatecznie Chavez wygrał pojedynek dopiero w 12 rundzie, jednak wiele obserwatorów uważało że sędzia pochopnie poddał Taylora. Była to walka roku według magazynu „Ring”. Obydwu pasów Chavez bronił dwukrotnie (wcześniej stoczył 3 walki nie w obronie tytułu) z Kyung-DUK Ahnem i Johnem Duplessism, szybko rozstrzygając obydwa pojedynki.
Julio Casar Chavez vs Camacho
Po kolejnych wygranych walkach w 1992 r. doszło do długo oczekiwanej walki ze znakomitym Hectorem Camacho. P 12-stu rundach boju zdecydowanie na punkty wygrał Cesar, podtrzymując swoją niesamowita passę zwycięstw bez porażki. Po kolejnych zwycięstwach w 1993 r. Chavez przeniósł do wagi półśredniej w której spotkał się w ringu z Parnellem Whitakerem. Walka była o tytuł mistrza świata WBC w wadze półśredniej, ale wielu uznawało ją za rozstrzygnięcie kto jest ówczas najlepszym pięściarzem bez podziału na kategorie wagowe. Po 12-stu rundach sędziowie ogłosili pojedynek za remisowy, lecz zdaniem wielu obserwatorów Chavez przegrał tę walkę, a sędziowie byli pod naciskiem Dona Kinga, promotora Chveza.
Pierwsza porażka
Po powrocie do wagi junior półśredniej w styczniu 1994 r. Cesar w obronie tytułu spotkał się w ringu z Frankie Randallem. Nikt się zapewne nie spodziewał, że właśnie w tej walce Chavez dozna pierwszej porażki, a także po raz pierwszy w swojej karierze będzie liczony, dodatkowo sędzia ringowy odjął Chavezowi 2 punkty za ciosy poniżej pasa. Stało się, co prawda niejednomyślnie ale sędziowie dali zwycięstwo Randallowi. Jednak szybko doszło do rewanżu, w który znowu było sporo kontrowersji bo lekarz przerwał walkę z powodu rozcięcia na czole, którego doznał Chavez po zderzeniu się głowami, Randallowi odjęto punkt, a na kartach sędziowskich prowadził Chvez i to on wygrał.
Chavez vs De La Hoya
Po kolejnych obronach tytułu przyszedł czas na walkę ze nowym wielkim talentem boksu Oscarem De La Hoyą. Do walki tej doszło 7 czerwca 1996 r. Już w pierwszych minutach starcia Chavez doznał rozcięcia łuku brwiowego, z który miał już problemy już wcześniej. Zakrwawiony mógł odpierać ataki De La Hoyi tylko do 4 rundy w której sędzia przerwał pojedynek. Chavez przegrał swoją drugą walkę w karierze. Do rewanżu doszło 2 lata później już w wadze półśredniej. Już 36 letni Chavez nie prezentował się tak dobrze jak kiedyś, silne ciosy Oscara z rundy na runda co raz bardziej dawały się we znaki Cesarowi, dodatkowo doznał kontuzja wargi. Po ósmej rundzie nie miał innego wyjścia jak zrezygnowanie z dalszej walki.
O mistrzostwo Chavez spróbował walczyć jeszcze raz w 2000 r. z Australijczykiem pochodzenia rosyjskiego Kostya Tszyu. Jednak doznał dotkliwej porażki w 6 rundzie.
Zmierzch Kariery
Na ring wracał jeszcze pięciokrotnie. Zrewanzował się m.in. za wcześniejszą porażkę Willyemu Wise, którego znokautował już w 2 rundzie, oraz z dawnym rywalem Frankie Randallem z którym także wygrał. Ostatnim pojedynkiem Julio Cesara Chaveza było przegrane starcie w 2005 r. z Groverem Wileyem. Po tym pojedynku definitywnie pożegnał się z ringiem.
Julio Cesar Chavez to zdecydowanie jeden z najwybitniejszych bokserów w historii, widnieje na obydwu listach bokserów wszech czasów magazynu „Ring”. Jego niesamowity bilans walk bez porażki (91) daje mu 2 miejsce na liście wszech czasów tuż za Buckiem Smithem. Az 27-krotnie udanie bronił tytułu mistrza świata, w 37 walkach walczył o mistrzostwo. Jego syn Julio Cesar Chavez jr. poszedł w ślady ojca i także zajął się boksem zdobywając mistrzostwo.
Nazywam się Krzysztof Borowik. W 2009 r. wpadłem na pomysł stworzenia strony, która skupiałaby wszystkich najwybitniejszych bokserów w historii. Sportem interesowałem się od zawsze, również boksem, jednak w o wiele mniejszym wymiarze. Boks pokochałem po obejrzeniu filmu „Ali”, zacząłem wgłębiać się w historię boksu i jego najwybitniejszych przedstawicieli. Po kolei poznawałem wybitnych pięściarzy, od początku istnienia boksu zawodowego. Zachwyciłem się nimi i ich walkami do tego stopnia, że postanowiłem stworzyć bloga poświęconą właśnie nim.
Dodaj komentarz